Een weekend logeren bij indianen in Bernharddorp. Een dorpsfeest en veel cultuur.

Met een flinke beat om ons heen rijden wij in een boem-boem bus voor een luttel bedrag richting Bernharddorp, een indianendorpje dat ongeveer een klein uur verwijderd is van Paramaribo. Miraldo heeft ons uitgenodigd om een kijkje te nemen bij zijn Indiaanse grote broer. Miraldo werkt bij Werner en zodoende zijn wij met hem bevriend geraakt. Miraldo wilde ons zo graag zijn cultuur tonen en zorgde er dus voor dat zijn familie ons kon verwelkomen.

Zwetend reden we met wat stops allereerst naar Lelydorp om vanuit daar met een taxi naar Bernarddorp onze weg te vervolgen. Ik had gevraagd of Casper Herbrink ook mee mocht. Hij is een Nederlandse jongeman uit Kampen ! Hij reist helemaal alleen en was natuurlijk heel blij dat hij met ons mee kon gaan naar het dorpje met 1500 inwoners. We hebben hem trouwens op de fiets,  twee weken geleden ontmoet.  We doen af en toe gezellig wat dingen samen, het is een hele relaxte vent. 

We kwamen rond het middaguur aan in het dorp en werden dichtbij het erf van Miraldo zijn broer Eljo Arupa afgezet. We werden verwelkomd door een heleboel waakse honden. We ontmoetten de goedlachse Eljo en zijn glimlachende vrouw Diana. Een stralend paar. Vanaf het begin af aan kunnen we met elkaar zo gezellig babbelen. Dat komt ook doordat we elkaar gewoon kunnen verstaan. De indianen in dit dorp spreken bijna allemaal Nederlands en velen spreken Sranan tongo en helaas niet veel van deze indianen spreken nog vloeiend hun echte ' eigen' Kariben taal. Daar wil Eljo wel wat aan doen. Hij is bezig met een boek. 

Ik zie Diana bezig met haar zwarte haar. Jawel Indiaanse vrouwen kleuren hun haar ook hoor.  Ik zeg haar " Moet ik je even helpen met de verf? Vooral die achterkant is lastig he?" 'Ja fijn,' antwoord Diana' Het ijs is gelijk gebroken en ik sta opeens het haar van een Indiaanse vrouw te verven net of ik daar elke week even langskom. De mannen halen in het lokale winkeltje wat djogo's voor bij het eten. 

Muziek:

Opeens toont Eljo de broer van Miraldo zijn muziekinstrumenten aan ons. Hij toont de grote sambura trommel gemaakt van cederhout en gespannen met de stevige huid van een pingo, een soort everzwijn. Hij rammelt met de krawasi een soort klein rieten mandje met noten erin. Hij vertelt dat dit instrument normaal altijd door vrouwen wordt bespeeld. Tenslotte showt hij de grote Maraka. De Maraka is gemaakt van een grote kalebas. Helemaal mooi beschilderd. Het maakt een rammelend, ruizend geluid.

De Maraka is heel mooi beschilderd. Eljo zegt '  Zie je die sporen op de kalebas? Dat zijn mierensporen' '  De mier is heel belangrijk bij ons, zij werken immers ook zo samen'. ' Alle indianen moeten namelijk een mierenproef doen om zo de volwassenheid in te mogen gaan'. ' De mannen doen deze proef in een groep wanneer de jongens de baard in de keel krijgen en de meiden wanneer ze voor het eerst gemenstrueerd hebben'. 'Bij de jongens krijgt  een ieder een mierenpakketje om hun arm en moeten dan de vele beten verdragen' . ' Je mag niet schreeuwen of praten want dat is echt zwak'. Eljo zegt lachend' Ik heb er zelfs een paar op mijn tong laten prikken' . ' Vandaar dat ik nu zo babbel, ha ha.' De jonge meiden moeten in een hangmat gaan liggen en daar worden dan de mieren bij in gegooid'. Deze beten heb je nodig voor de preparatie voor je leven. Aldus Eljo. Ook zie je twee driehoekjes in elkaar dat staat voor liefde zegt Eljo. Ook heel belangrijk. Dan horen wij dat er een dorpsfeest al vanaf zes uur 's ochtends gaande is. Onder het genot van wat drinken horen we alle mooie verhalen aan.

Vervolgens gaan de twee broers voor ons zingen. De Sambura trommel trilt echt enorm en deze trilling voel je door je hele lichaam. Deze trillingen trekken normaal ook vaak pingo's aan. Eljo legt samen met Miraldo uit dat er vaak pingo's na een feest, met veel Sambura trommel muziek,  bij een indianendorp verschijnen en dat de indianen dan vaak klaar staan om er een paar te schieten. ' Zodat ze weer voedsel hebben'. Terwijl ze het verhaal vertellen maken de mannen een grommend geluid en klapperen met hun tanden. Eljo zegt: ' De pingo's komen dan richting het dorp en ze klapperen zo hard met hun tanden, dat het lijkt op mitrailleur geluid.  Best angstig hoor'. ' Maar dan weten we dat we klaar moeten staan.'

Inheemse kleding: Diana wast ondertussen haar haren onder de koude douche, die ze sinds kort hebben laten bouwen. Ze hebben alleen koud stromend water uit een bron. Even later loopt Eljo even naar binnen, terwijl wij op een soort van veranda zo over het regenwoud uitkijken. Het is een fantastische plek. Ik merk op dat het een van de mooiste plekjes van het dorp is hoor! Wat een uitzicht we zijn ook nog eens omringd met prachtige bomen. Het ruikt heerlijk fris om ons heen.

Dan komt opeens Eljo zijn prachtige enorme zelfgemaakte hoofdtooi zien. Deze tooi past gewoon bij hem. Hij is een echte opperhoofd. Eljo vertelt : ' Ik heb in een droom gezien hoe mijn tooi eruit moest zien en zag toen dat ik een tooi van de harpijarend, de Gonini moest maken' . Zo gezien zo gedaan. De harpijarend kennen Ber en ik uit de Zoo. Wat een indrukwekkend beest!  Het is de sterkste arend van de wereld samen met de Philippijnse apenarend, allebei met grote klauwen. De harpijarend- Gonini kan apen uit de bomen trekken en ze meenemen door de lucht naar een brede tak om ze op te eten. Er zijn er niet veel van deze soort dus bijzonder dat Eljo er een heeft gevonden...zullen we maar zeggen....We zijn allemaal onder de indruk van deze prachtige tooi wat een ding! Even later toont hij nog een andere tooi gemaakt van de Powisi vogel ( de zwarte Hokko). Zwarte  veren met een ietswat blauwe gloed. Ook zitten er veel papagaai veren verwerkt in deze tooi. Echt magnifique om te zien. 

Even loopt Eljo het bos in en toont ons de kuswe vrucht (koes'we) in de vrucht zitten allemaal oranje zaden en daarmee besmeert hij zijn gezicht. Ik vraag of ik het ook mag doen. Even later krijg ik ook een hoofdtooi op mijn hoofd gezet. Ik mag deze lenen van Diana. Eljo heeft zich ondertussen helemaal mooi aangekleed en komt in vol ornaat zich tonen. We zijn allemaal onder de indruk. Deze kleidng en tooi geven Eljo echt iets bijzonder het past perfect bij hem. Met zijn allen lopen we achter het opperhoofd aan om naar het  Kondrefeest ,het dorpsfeest'  te gaan. We maken even een tussenstop bij de buren , waar wat Indiaanse mannen wat bier staan te drinken. Natuurlijk moeten we even met iedereen kennis maken. 

Op het feest is iedereen blij dat ' opperhoofd' Eljo gearriveerd is. We worden aan iedereen voorgesteld en mogen gelijk meefeesten. Van Miraldo leer ik hoe ik de kniebuigingen moet maken bij de muziek Brokokindi heet dit soort dans. Letterlijk betekent Brokokindi ' Breek je knie' . Het is niet moeilijk en heel ritmisch. Even later dansen we allemaal mee op de muziek. Berry wordt door veel vrouwen gevraagd om mee te dansen en Casper ontkomt er ook niet aan. Ondertussen zien we een groepje vrouwen rondgaan met wat emmers.

Casiri bier In die emmers blijkt dus Casiri bier te zitten. Casiri bier hoort bij een Indiaans feest. Dat is " de alcoholische drank' van de Indianen. De vrouwen zijn zeker drie dagen druk met de voorbereidingen, om deze casiri bier te maken van de cassave plant. Een enorm proces. Schillen, raspen, persen in een matapi om zo de vloeistof op te vangen. Er zit dan nog blauwzuur in dat moet naar beneden zakken in een emmer of bak. Vervolgens koken en suiker erbij doen voor de gisting. Voor de precieze werkwijze adviseer ik internet. Dan is het goedje klaar. De vrouwen voorzien velen van casiri bier. Uiteindelijk komen de vrouwen ook bij ons. We krijgen in een kalebas een beetje roze achtige vloeisel aangereikt. We moeten het in een keer opdrinken. Het proeft een beetje bitter maar eigenlijk best lekker.  'Nog een', zeggen de dames. Casper is telkens het bokje, vooral als vrijgezelle man. Ondertussen blijven de dames doortrommelen en zie ik vanaf mijn stoel, dat opeens een wat oudere , in trance geraakte, vrouw een rituele wasi onder een bijzondere boom krijgt.  Dat is een soort wassing.Twee mensen assisteren en gooien wat water met kruiden over haar heen. De vrouw komt weer bij. Het is voor de Indianen de normaalste zaak van de wereld.

We genieten deze middag van alle vrolijkheid. Om precies zes uur stopt het feest en sluit een dame af met een speech. We lopen weer rustig naar huis en veel mensen spreken Eljo even aan. Hij is zeer geliefd onder de mensen, omdat hij zo voor de Indiaanse cultuur opkomt.  We krijgen thuis bij Eljo en Diana een heerlijk bord voorgeschoteld met zelf gejaagde Konikoni (konijn) en peprawatra, het smaakte goed! Peprawatra is een hete achtige soep. Hoe het precies gemaakt wordt, weet ik nu nog niet. In iedergeval zit er peper in verwerkt en madame Jeanette. Eigenlijk zouden we 's avond weer naar huis, maar omdat het zo gezellig was werden we uitgenodigd om bij hen de nacht door te brengen.

Ik moet bij Diana slapen op een heerlijk matras op de grond. De mannen slapen allemaal bij elkaar in het vertrek ernaast. We vinden het prima, helemaal als we horen dat we ook nog mee mogen naar het verjaardagfeest van de kapitein van het dorp.

Na het eten moeten we allemaal baden. Volgens mij waren ze namelijk ook erg trots op hun nieuwe douche en terecht. Heerlijk namen we allemaal een frisse douche en werden de beide heren helemaal door Eljo aangekleed in de "modern Indian look" zullen we maar zeggen. Een Indianenshirt met een indianenketting en vooral Casper zijn hoedje met veren was helemaal het. Berry liet zijn hoedje maar thuis...niks voor hem, maar ook hij had  zo'n hip shirt aan. Geinig voor mij om te zien. Eljo onderging zelf ook een metamorfose van opperhoofd naar een  opeens ogende " new kids on the block". Heel trendy, compleet met hoedje en bijna geheel in het wit. Natuurlijk wel met wat moderne Indiaanse assessoires, zoals riemen en kettinkjes. Diana gaf mij nog een sjaal en daar gingen we weer verder naar het Kapiteinsfeest.

Het moderne kapitein- verjaardagsfeestje. De kapitein werd 51 jaar. 

Daar aangekomen zagen we allemaal mensen op stoelen zitten. Niemand was aan het dansen ! Het was zo'n compleet andere sfeer dan in de middag. We waren wat uitgeladen en Berry ging lekker swingen en ik ging met hem mee swingen. Zie foto. Er werd heerlijke muziek gedraaid...daar lag het niet aan hoor....Misschien geen durf of zin...De mensen moesten lachen om ons en wij moesten zelf ook wel lachen hoor. Uiteindelijk gingen er nog wel meer mensen dansen maar het was niet wild.

Natuurlijk was er weer volop eten! en een klein beetje Indianen muziek , dus wederom de brokokindi gedaan, zoals het hoort. Eljo en Diana toonden iedereen dat ze geweldig salsa, merenque, zouk en bacchata konden dansen. Erg mooi om te zien met alle draaien erbij. Samen met Miraldo merengue gedanst. Om ongveer twee uur vielen we allemaal moe en voldaan in geimproviseerde bedden en hangmatten, aan de rand van de jungle, op het eentonige geluid van de krekels in slaap.

Wakker worden door tenminste vijf hese hanen is best bijzonder. Ook hoorden we talloze vogeltjes om ons heen. We mochten weer baden en kregen een heerlijk ontbijt. Kwie kwie vis in peprawatra samen met cassave brood. Eljo had de kwie kwie visjes de dag ervoor nog gevangen in de kreek achter bij zijn huis. Het was verrukkellijk. Vervolgens een mooie ochtend wandeling gemaakt langs de jaagplekken van Eljo. Hij heeft een hele houten ladder gemaakt naast de favoriete boom van broer konijn waar de Morisie vrucht te vinden is. We liepen tot aan de kreek waar vanaf dan werkelijk het ondoordringbare regenwoud echt begint en waar de Indianen mannen nog echt jagen op groot wild.

We hebben nog een cacaoboom gezien en er van mogen proeven. Diana vertelde mij precies hoe ze daar chocolade van maken. Dat is nu te veel werk voor mij... We hebben heerlijk nog na gekletst en wederom rijst met kip gegeten voor lunch. De mensen zijn zo gastvrij. Eljo heeft nog een prachtige Indiaanse haarspeld gemaakt. Ik heb goed gekeken hoe hij dat fabriceerde. Ik ga het deze week maar eens proberen na te maken.

Met een busje reden we weer naar het drukke Paramaribo toe om heel vroeg te gaan slapen. Natuurlijk gaven we Miraldo een enorme brasa , om hem te bedanken voor dit geweldige weekend. 

Nog even dit:

Vanochtend is er een erge brand geweest in de binnenstad. Wij wonen er zo'n tien minuten vandaan. Dus geen zorgen. Berry begint deze week met de voetbal. Jongens we zijn in Suriname alles gaat hier stukken langzamer dan weten jullie dat. Als je zelf in 36 graden loopt of werkt begrijp je dat beter..... Voetbal nieuws volgt er nog zeker....geduld: Pasensie in het Sranan.

Voor nu " wo meet baka" =  tot ziens.