Regenwoud avontuur Apiapaati.

Drie dagen avontuur in het regenwoud van Suriname.

Met " Here I am Babe" van UB 40 op de achtergrond rijden wij met negen personen, Parimaribo s' ochtends vroeg, in een klein busje, uit.   Even kort voorstellen. Marcel is onze chauffeur, Fred is onze gids en twee grote Marron bootmannen hebben wij net opgepikt in de Saramaccastraat. Omdat ze nog even naar de kapper moesten. De twee mannen, komen al bami etend en Saramacaans pratend, de bus in. Vervolgens hebben wij de twee vakantiegangers; Christien en Ilona. Christien is een donkerharige 23 jarige jonge dame die een ' personal assistent' is bij een oliebedrijf. Ilona is een stoere blonde 27- jarige dame die werkzaam is bij Trias in Zwolle en een jongerenwerkster is. Dan hebben we nog onze puppie Gert. Gert " the man" is een marketing stagiaire van 22 jaar.  Wij doen deze tour bij Fred Eco tours. Fred is niet zoals jullie misschien denken een blanke jongeman. Nee, hij is een hele donkere Marron jongen. Tot zijn 16de is hij opgegroeid in het regenwoud in het dorpje Benekondre. Dus wij bevinden ons onder de hoede van een zeer ervaren lokale gids.

Na drie uur rijden , over een door Amerikanen aangelegde geasfalteerde weg richting bauxiet en goud gebied, komen wij aan bij het dorpje Atjoni. Wat als je het in het Saramacaans vertaalt " de punt" betekent. We krijgen bij Anna's keuken een heerlijke lunch en houden even een sanitaire stop. We worden zelfs , door een hele grote wc -dame erop gewezen, onze handen even te wassen. Natuurlijk doen wij dat gedwee. 

Nu gaat het echt gebeuren we stappen rond 13.00 uur met zijn allen de houten korjaal in. Veel lokale bewoners gebruiken dezelfde volgepakte wankelige korjaal, als wij. Ons doel is Apiapaati, een piepklein eilandje , dat middenin de wildstromende Surinamerivier ligt, tegenover het dorp Gran Slee. Ondanks de vier uur durende tocht , vervelen wij ons geen moment. De prachtige natuur houdt ons in zijn greep. Zelf ben ik onder de indruk van de immense heilige " Kankantrie" bomen, die toornen als ware meesters over het oerwoud. Deze kankantrie bomen ook wel woudreuzen genoemd, zijn volgend Fred, hele bijzondere bomen. De Marron mensen geloven dat in deze bomen, geesten wonen. Die geesten moeten daar beslist blijven. Dus deze bomen mogen nooit gekapt worden want dat zou voor onheil zorgen. Vandaar dus dat deze bomen zo groot zijn. 

We passeren onderweg veel andere korjalen, het enige vervoer hier in het Boven- Suriname gebied. We trotseren heel veel sula's (snelle stroomversnellingen). Best spannend om zo razendsnel langs enorme graniet rotsen te varen door het snelstromende wilde water. We varen de hele tijd langs het groene ondoordringbare tropische regenwoud, vol slangen, katachtigen, leguanen,kaaimannen, veel zeldzame kikkers en zien ondertussen veel vogels in allerlei kleuren. Talloze Marron (ooit gevluchtte slaven) dorpjes zien wij aan ons voorbij gaan. Bij elk dorpje, bijna overal hetzelfde tafereel: Veel halfnaakte of naakte mensen, die zich wassen, tanden poetsen, staan te vissen en vrouwen die hard staan te boenen op hun potten en pannen. Het leeft enorm aan de kant van de rivier. 

Tegen ongeveer vier uur arriveren wij bij Apiapaati. We worden verwelkomd door de Granman van het dorpje. Ik probeer mijn Saramacaans een beetje uit en zeg ' Un de no' wat zoiets betekent als goedendag. Ik had thuis al wat geoefend met Fred. Het meisje lacht en antwoord in het Saramacaans terug en spreekt vervolgens ook best wat Nederlands. Grappig. De Granman is de vader van Fred en is een zeer statige man. Iedereen wordt naar zijn of haar hut gebracht. Het zijn mooie houten hutjes, met redelijke bedden en een klamboe!! We drinken gezamenlijk even wat fris en plonzen dan onder begeleiding van Fred de verkoelende snelstromende rivier in. We hebben veel lol. Ondertussen gaat de zon onder en kleurt de lucht lichtroze rood. Tijd voor een foto moment. Zie de foto's maar eens. S' avonds verrast Fred ons daadwerkelijk met frikandellen en patat. Niet iets waar Berry en ik direct zaten te wachten in the jungle...maar het heeft ook wel iets heel komisch zo ver van huis en is bovendien lekker. 

Op het avondprogramma staat " Kaaimannen spotten". Wij trekken onze lange broeken aan en met kleine zaklampjes begeven wij ons het donker in. (Harmen, je kleine leeslampje doet het fantastisch! Super fel schijnt het de jungle in.) We nemen wederom allemaal plaats in de korjaal en kijken met zijn allen naar boven, waar duizenden sterren vonkelen aan de hemel. Het is een prachtig gezicht.

Jeffrey is onze stuurman en Fred heeft een grote schijnwerper bij zich. Met af en toe de motor aan, gaan we op zoek naar wilde dieren. Plotseling worden we opgeschrikt door een vliegende vis , die zo hoog springt dat het bijna in onze boot beland. We (de dames) gillen gespannen, van de schrik. Opeens zien we een paar vuurvliegjes voorbij vliegen. Niet veel later spot Fred, een kaaiman. Hij maant in het Saramacaans iets naar Jeffrey , en binnen 'no time' ligt de boot aan de kant. Fred springt geluidloos vliegensvlug, op blote voeten, uit de houten korjaal. In zijn hand draagt hij een lange stok met een grote lus eraan. We zien Fred sluipend de brilkaaiman benaderen en voila, het lukt hem om de kaaiman te vangen. Wat durft hij!  Fred pakt de kaaiman in de hand en loopt ons weer tegemoet en toont ons in de boot, dit prachtige dier. 

We nemen de kaaiman het dorpje in en bekijken het dier aandachtig onder de lampen. Ook de dorpbewoners zijn onder de indruk. Ik overwin mijn angst en houd ook even deze brilkaaiman een beetje trillend vast. Daarna laten we met z'n allen de kaaiman rustig weer vrij. We drinken met z'n allen nog wat in de gezamenlijke hut en evalueren onze indrukwekkende dag. Met het geluid van veel krekels en boomkikkers vallen wij onder de klamboe in slaap.

S' ochtends worden wij gewekt door de vele oerwoud geluiden en besluiten met zijn allen een wasbeurt te nemen in de rivier. " Even een andrelon momentje"  zeggen Christien en Ilona. We zijn allemaal weer lekker fris. Na een lekker ontbijt met eieren , worstjes en broodjes gaan we weer op pad richting het dorpje Bendekondre. Een mooie wandeling naar de Ananas berg staat op het programma en zwemmen in de Tapawatra watervallen.

Onderweg wijst  Fred ons op vele bijzondere bomen, heilzame planten en mooie vlinders. We komen bij het dorpje van Fred aan. We lopen een trap naar boven en zien daar een bladerenpoort van palmtakken. Het is een asang paw, een welkomshek , dat dient om de boze geesten te weren. Fred legt ons uit dat de mannen rechts het dorp binnen gaan en de vrouwen links het dorp betreden. Vrouwen die ongesteld zijn moeten om de asang paw heen lopen aan de linkerkant. Net zoals bij de moslims, zien zij deze vrouwen als onrein.

We ontmoeten de familie van Fred die middenin het dorp wonen en we zeggen " Un weki no" Goedemorgen in het Saramacaans. De kinderen uit het dorp zijn heel nieuwsgierig en Berry speelt zelfs verstoppertje met ze. We maken ons klaar voor de tocht van 2 uur. Onderweg wijst fred ons de pinpe plant aan. Een soort bamboo achtige plant, waarmee de inwoners de de lengte van de overleden personen opmeten. M.b.v. deze plant meten ze de lengte van je kist. Als kleinjongen maakte Fred van deze plant juist fluitjes en vliegensvlug maakt hij even een fluitje van de plant. De ouderen moesten dit niet zien...ze vonden dat maar een beetje oneerbiedig.

We zien een hele mooie blauwe vlinder. Uiteindelijk komen we bij de Ananasberg , via wat kleine kreekjes over gestoken te hebben, aan. We smeren ons extra in en beklimmen de 433 meter hoge berg. Twee kleine Marron jongentjes plukken ondertussen op deze berg met gemak 9 ananassen, die hier wild groeien. Bovenop de berg hebben we een geweldig uitzicht. We zien in de verte de hoge Wilhelmina berg en ondertussen smullen we van de frisse zoete ananassen. Na wat tijd keren we weer terug.

Op de terugweg zien Berry en ik samen met Fred nog een Tarantula een grote vogelspin. In het dorpje krijgen we traditionele kleding aan. Zelfs Berry moet eraan geloven. Alle vrouwen willen hem maar wat graag aankleden. Fred toont nog wat gewoonten van het dorp. De cassave pers en de winti plek. We zijn allemaal zo verhit dat we eigenlijk nog maar een ding willen. Zwemmen in de rivier en de waterval zien. Met een zwemvest aan jumpen we binnen een korte tijd dan ook in de dichtbijzijnde rivier vanuit de korjaal.

We zwemmen richting de Tapawatrawaterval. We laten het krachtige water op onze vermoeide spieren even lekker masseren. We klauteren nog verder de waterval op en via het snelstromende water en de waterplanten banen wij ons een weg naar een nog ruiger gedeelte. Daar jumpen we met z'n allen nog twee keer in en gaan al zwemmend terug naar de boot via wat rotsen en snelstromend water. Met wat kleine schrammetjes komen we er goed vanaf. Moe maar voldaan keren we richting het dorpje Apiapaati terug. Daar staat een heerlijke maaltijd klaar. S' avonds zijn we uitgenodigd bij een begrafenis feest midden in een Marron dorp. We kopen voor de hoofdbegrafenis man een fles Palm rum van 90 procent alcohol! Hij is er reuze blij mee. Dit is de gewoonte. Uit boxen komt harde opzwepende muziek en we dansen die avond mee met de lokale mensen. In een hut staat een enorm grote kist met het lijk van een oude vrouw erin. De kist is helemaal versierd met doeken. Het ziet erbijzonder uit. Zo'n begrafenis kan wel twee weken duren! Dansen hoort erbij. Kleine kinderen dansen enorm swingend. Af en toe lopen wat oude Marron vrouwen met onbloot bovenlichaam voorbij. Voor hen geldt de potloodtest al lang niet meer. Wat een enorme grote hangborsten. Na een lange avond gaan we in het donker met de Granman weer naar Apiapaati. De volgende dag beleven we nog veel meer moois ...Waaronder het wassen van een Ara door een Marron vrouw, passeren Daanpaati Marry Heep haar favoriete plek, Zwemmen in het Brokopondo stuwmeer...en komen heel voldaan in Paramaribo aan. Drinken tenslotte met z'n allen een cocktail en genieten nog even na bij Zin.

Gaan Tang Fii Fred ! Dat betekent Heel erg bedankt Fred voor alles !