Trinidad kort reisverslag.

Jawel, daar staan we dan opeens op een brandschoon vliegveld. Wat een verandering na het wat vuile, bijzondere Venezuela. Een enorme overgang. We kwamen op Piarco International airport aan. Voor Berry was het heerlijk om weer overal Engels te kunnen spreken. Ze hebben een grappig accent in Trinidad. Sommige mensen zijn best lastig om te verstaan hoor.

We zijn de eerste dagen wezen logeren bij Robert Young en Chantal. In Tunapuna, zo'n 20 minuten buiten Port of Spain. Tunapuna was een heel leuk klein stadje dichtbij een heel mooi natuurgebied met een machtige rivier Caura. Robert Young had ik via couchsurfing leren kennen. Hij is een geweldige designer. Hij ontwerpt prachtige kleding en tassen. Hij is een beetje " een mad man" Zijn vrouw Chantal is een muzikante. We kwamen nog maar net bij hen aan en hij zei ons " We gaan even de honden uitlaten met de Jeep en dan maken we even een ferme wandeling".

Nou dat werd echt cross country. Wat een ruige weg. Maar echt een mooi gebied! De honden waren uitgelaten en wij liepen met zijn allen voor zeker 1,5 uur,  af en toe wadend door een redelijk diepe rivier. Ach joh, avontuur. Nou dat was het zeker. We wisten gelijk dat Robert een ruige vent was. We hebben 5 dagen bij hen gelogeerd. Was een leuke ervaring. Veel over politiek, kolonialisme en Afrikaanse religie gekletst. 

We hebben teveel dingen beleefd om nu op te noemen. Van een bezoek aan een orisha bijeenkomst in Chaguanas, met een in trance, rondspringende, vuurspuwende priester, tot aan limen op de ferry, met Trinidad bouwvakkers. De overigens aardige priester, verwelkomde ons met een enorme machette in zijn hand. Dit mes ging hij later behendig heen en weer slingeren, al dansend. Af en toe mensen zachtjes op het hoofd aan tippend, waaronder wij ook. Alleen over deze middag kan ik al een heel verhaal schrijven. Misschien doe ik dat nog wel een keertje, want het was reuze indrukwekkend. Met opzwepende telkens repeterende ' live' trommel muziek op de achtergrond en in trance rakende mensen....mmm. Zeer bijzonder. Het is een religie overgewaaid, zullen we maar zeggen, uit Afrika. In Nigeria liggen de roots. 

In Trinidad eten zeer veel mensen doubles. Een double is een soort barra, maar de niet Surinamers onder ons zullen dan nog niet weten, wat ik precies bedoel. Een deegpannekoekje met kikkererwten en pittige saus met eventueel een groentenvulling. Erg lekker! Voor 4 Trinidad dollar. Nog geen 1 euro. Lekker als ontbijt. Robert was er weg van , dus we hebben het een aantal keren als ontbijt gegeten. 

Voor de rest was Trinidad mooi. Vooral het noordelijke gedeelte vonden wij prachtig. Maracas Bay was een hele mooie baai. Daar hebben we shark and bake toch geprobeerd. Iedereen heeft het erover. We geloven nog steeds niet, dat ze echt haai eten. Volgens ons was het een andere vissoort. Je krijgt dan een broodje en vervolgens moet je er allerlei topping op gooien. We hebben telkens met het locale transport systeem ons verplaatst. Heel handig en zeer voordelig. 

Op en gegeven moment hebben we een heel aardig stel ontmoet op straat. Cathy en Chris. Zij hebben ons op paaszondag uitgenodigd voor een typische Trinidad lunch. Zo lief! Want wat was er nou zo bijzonder. Cathy was echt een arme dame. Ze schaamde zich eigenlijk voor haar kleine huisje. Ze leeft alleen maar in 1 kamer van 3 bij 3. Vandaar. Maar Berry en ik vonden het juist indrukwekkend om ook eens die kant te zien. Cathy zei ons nog " Don't judge me". Natuurlijk niet. Ze had in die zes jaar dat ze er woonde, nog nooit mensen uitgenodigd! We voelden echt, dat het speciaal was. 

Cathy had op twee pitten een overheerlijke maaltijd klaargemaakt. We kregen callaloo. Dat is een typisch Trinidad gerecht gemaakt van okra's, kokosnootmelk, pompoen, selderij, knoflook en zout en peper en vergeet de varkensstaart niet. Jawel...Een fijne namiddag met z'n allen gehad. Echt gesmikkeld van aardappelsalade, rijst, varken / porcstew, callaloo saus en rode bonen. Lekker muziek geluisterd en gekletst.

Tenslotte nog een nachttrip met, " de jeep van Robert Young", gemaakt naar het noordelijkste puntje van het eiland. Samen met Robert en 3 vrienden van hem. Naar Galera point. Wat was het ruig ! Robert kan gelukkkig geweldig sturen maar wat een hobbels en water. Uiteindelijk maar 1 uurtje even geslapen in het " boom" huis van zijn vader om vervolgens de zon op zien te komen op het strand. 

Tobago verhaal volgt .