Venezuela verhalen vervolg en overlijden van Ome Werner.

Met harde salsa en merenque muziek rijden we door het mooie landschap van Venezuela van Chichiriviche naar Maracay via Valencia en Moron.

We hebben uitgebreid afscheid genomen van Mauricio en zijn lieve familie.Hij is de eigenaar van de mooie posada Aloe in Chichirivichi. Mauricio bracht ons met zijn oude jeep naar de bushalte waar we gelijk in de bus konden hoppen om weer verder te gaan met onze reis.

Afscheid nemen is altijd lastig met reizen. Berry vind dat ook naar. We ontmoeten hele aardige jongens in de bus. De mensen zijn hier echt aardig. We rijden langs prachtige bergen en zien in de dorpjes dat de drooglegging voorbij is. Jawel eindelijk na twee weken ! Overal zie je mensen met koude biertjes staan of met sterke drank. Er zijn nl. heel veel liquer stores overal. De reis verloopt voorspoedig en we worden in Maracay door Oscar opgehaald nadat wij hem gebeld hebben. Het weerzien is weer heel fijn. Oscar wilde samen met Marien met ons een weekendje naar Choroni toe. Naar Puerto Colombia. Een fantastische plek.

We gingen met z´n vieren op pad en de tocht door een andere gedeelte van Henri Pittier parc was geweldig. We reden langs immense bamboo struiken. Af en toe waande je je in een Jurrasic Parc film. ´Zulke mooie natuur met reuze bomen en lianen. We reden over een smal bergweggetje waar ook de grote bussen en trucks langsreden. Gisteren hebben we dat ook mogen ervaren op de terug weg. Die tocht was wild !

Aangkomen in Puerto Colombia, Choroni. Vonden we gelukkig spoedig een mooie posada. Veel was namelijk al vol. In de weekenden zijn de stranden van Venezuela heel populair en druk. Tja het is hier ook het hele jaar door , mooi weer! Zomer , zomer en nog eens zomer. Gelukkig konden we slapen bij posada Luna van de Duitse vriendelijke eigenaresse Claudia. Mooi uitzicht en een klein zwembad.

S avonds heerlijk gegeten met z´n allen en wezen wandelen langs de mooie kust en de vele gezellige stalletjes bekeken.

We hebben fosfera gegeten. Dat is een vissoep. Tostones , dat is gebakken banaan met vlees en kaas erop. Typisch iets Venezulaans. Oscar en ik aten Dorada vis.

Een super gezellige avond gehad. Iedereen wilde met ons op de foto. De Venezulaanse vrouwen zijn helemaal weg van Berry en willen telkens met hem op de foto en praten over zijn blauwe ogen.

De mannen willen met mij ´blonde vrouw´op de foto. We zijn hier echt ´aliens´hoor iedereen bekijkt ons uitgebreid. Nog meer dan in Brazil. Iedereen was uitgeladen...want er mocht weer gedronken worden. Velen gingen dan ook helemaal los. Zie sommige foto´s. Aan de rand van de zee werd mooie muziek gemaakt en dansten veel vrouwen, super sensueel met hun heupen. Enorm schudden. Wederom zoveel vrouwen met nepborsten gezien. Niet normaal. De vrouwen zijn hier wel heel mooi om te zien hoor. Dat moet echt gezegd. De mannen vind ik maar klein en niet zo bijzonder....tja.

De volgende ochtend een mooie vroege wandeling gemaakt. Om 7.30 waren we al op pad. Oscar slaapt nl. heel weinig. De zon kwam ons gedag zeggen en we hebben vervolgens een heerlijke tijd samen doorgebracht aan het strand ¨Playa Grande¨. Natuurlijk voor ontbijt empanades gegeten.Yammie !

Oscar en Marien gingen aan het eind van de middag naar huis, omdat zij de volgende dag moesten werken. Berry en ik bleven nog een nachtje slapen in Choroni.

We hadden heel romantisch naar de golven zitten kijken en een locale hamburger gegeten. Naar de posada gewandeld en daar ging ik nog even op mijn i phone omdat we wifi hadden.

Toen hoorde ik van de kok van Zin resort, Jeroen een heel naar bericht. Hij vertelde mij dat Ome Werner was overleden. Ik vroeg hem eerst onze Werner ...de vader van Elvin . Hij zei, ja echt waar. Maar ik weet de details nog niet. We konden het gewoon niet geloven. Zo plotseling ! We hebben meteen naar Suriname gebeld en kregen een verwarde Jerome aan de lijn. Hij zei, het is echt net gebeurd. Twee en half uur geleden. Werner heeft een hartaanval gehad in de auto. Hij was op weg naar een feest, het ambulance personeel, heeft hem nog proberen te reanimeren. Tevergeefs....zo erg. Hij was 67 jaar....  We moesten zo huilen. We zijn - waren namelijk zo gek met Ome Werner. Toen eerst alles tot ons laten komen. en laten bezinken...onwerkelijk en raar. We zeiden ¨Nooit meer horen, Goedemorgen hoe gaat het met jullie . Nog steeds ongelofelijk.¨Toen gaan slapen en de volgende dag besloten wat we konden ondernemen.

Eerst wilden we wel terug vliegen. Maar na overleg besloten we niet naar de begrafenis te gaan. We moeten dan nl. heen en weer vliegen sowieso, omdat we straks een 90 dagen visum nodig hebben in Suriname. Triest ...Het is niet anders. A.s. zaterdag wordt Ome Werner begraven.

Nu zijn we bij Oscar thuis in Maracay we zijn gisteravond met de boem boem bus naar hem toegereden over de Henri Pittier pas. Dat was een wilde rit. Straks reizen we verder naar Caracas. Vliegen morgen naar Port of Spain , Trinidad.

Tot schrijfs !

Life is short make the best of it. !!!!!